یادگار

دلتنگ مثل لحظه ی دیدار می روم

بیزارم از زمانه و بیزار می روم

پر می کنم ز خاطره ات کوله بار را

حالا که از کنار تو انگار می روم

در خاطرم نشسته ای و خوش نشسته ای

اما من از خیالِ تو هر بار می روم

بستی تمامِ پنجره ها را یکی یکی

باشد مرا به حادثه بسپار می روم

باشد مرا رها کن و انکار کن مرا

انکار کن مرا که به انکار می روم

در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس 

پس با دلِ شکسته به بازار می روم

تقدیم می کنم به تو این شعرِ تازه را

آن را به یادگار نگهدار، می روم

جویا معروفی

عشق حق مسلم من و توست

سیب غلتان رودخانه ی من، آهوی نقش بسته بر چینی
پری قصه های کودکی ام، قالی دستبافِ تزیینی
خُنکای نسیم اول صبح، گرمی چای عصر پاییزی
به چه نامی تو را صدا بزنم؟ لیلی روزگار ماشینی
دور مجنون گذشت اینک من، دور لیلا گذشت اینک تو
دست بردار از این حکایت تلخ، تا بگویم چقدر شیرینی
از کدامین عشیره ای بانو، که در این شهر آسمان زنجیر
شیر از آفتاب می دوشی، میوه از باغ ماه می چینی
ای جهان بر مدار مردمکت، چشم بردارم از تو؟ ممکن نیست
منم آنکس که زندگی کرده، سالها با همین جهان بینی
گیسووان سیاه پوشت را، روی دیوار شانه ها آویز
تا ببینی غزلسرایان را، همه مشتاق شعر آیینی
جنبش سبز فتنه انگیزی، اگر از جای خویش برخیزی
کودتاچیِ مخملی دامن، شورشی! بهتر است بنشینی
عشق حق مسلم من و توست، مابقی را به دیگران بسپار
هرچه داری اگر به عشق دهی، کافرم گر جُویی زیان بینی
مجید آژ

آغوش

امشب خدایا ! قصد آغوش تو دارم

سودای کامی از لب نوش تو دارم

گرچه به درگاهت فقیر و ژنده پوشیم

میخواهم امشب تا سحر با هم بنوشیم

هست و نیست

عشق که گویا هوسی هست و نیست..!

کنج دلم یادِ کسی هست و نیست...!

شعلهِ پرواز بسی هست و نیست...!

چشم به قفل قفسی هست و نیست...

مژده فریاد رسی هست و نیست...!  

آمده بودم که کنم بندگی...

در سر من دولت سازندگی...

عشق بیاید...من و پایندگی...

می رسد و میگذرد زندگی...

آه که هر دم نفسی هست و نیست...!  

در سر من فکر تو و درد عشق...

باغچه و باد و من و گرد عشق...

مسجد و منبر همه بر پند عشق...

حسرت آزادیم از بند عشق...

اول و آخر هوسی هست و نیست...!  

 بر در این خانه قفس می کشم...

داد من از دست هوس می کشم...

بر سر تابوت جرس می کشم...

مرده ام و باز نفس می کشم...

بی تو در این خانه کسی هست و نیست...!  

آدمِ احساس دلم خسته است...

پنجره ام رو به تو وابسته است...

هر که مرا دید ز من رسته است...

 کیست که چون من به تو دل بسته است...

مثل من ای دوست بسی هست و نیست...! 

نیما درویش 

در نزن

فقط انگار در این شهر، دلِ من دل نیست!

کم رسیدست به رویام ... خدا عادل نیست؟

نا ندارم که برای خودم اقرار کنم:

ترکِ تو کردن و آواره شدن مشکل نیست

لوطیان خال بکوبید به بازوهاتان:

تهِ دریای غم کهنه ی من ساحل نیست

فلسفه، فلسفه از خاطره ها دور شدی

علتی در پسِ این سلسله ی باطل نیست

اشک می ریختم آن روز که بی رحم شدی ...

تا نشانم بدهی هیچ کسی کامل نیست

تا نشانم بدهی عشق جنونی آنیست ...

که کسی ارزشِ ناچیز به آن قائل نیست

آمدی قصه ببافی ... که موجه بروی

در نزن، رفته ام از خویش، کسی منزل نیست!

صنم نافع

سلام

 باز در خود خیره شو، انگار چشمت سیر نیست

درد خودبینی است می دانم تو را تقصیر نیست

کوزه ی دربسته در آغوش دریا هم تهی است

در گل خشک تو دیگر فرصت تغییر نیست

شیر وقتی در پی مردار باشد مرده است

شیر اگر همسفره ی کفتار باشد، شیر نیست

اولین شرط معلم بودن عاشق بودن است

شیخ این مجلس کهن سال است اما پیر نیست

در پشیمانی چراغ معرفت روشن تر است

توبه کن! هرگز برای توبه کردن دیر نیست

همچنان در پاسخ دشنام می گویم سلام

عاقلان دانند دیگر حاجت تفسیر نیست

باز اگر دیوانه ای سنگی به من زد شاد باش

خاطر آیینه ی ما از کسی دلگیر نیست

فاضل نظری

ای عشق گمم کردی و رفتی به سلامت

من تشنه ی باران تو بودم تو نبودی

در آتش حرمان تو بودم تو نبودی

ای عشق گمم کردی و رفتی به سلامت

من طعمه ی طوفان تو بودم تو نبودی

هرجا که گذارت به من افتاد گذشتی

من آینه قرآن تو بودم تو نبودی

هی درد کشیدم تو کشیدی ؟ نکشیدی

در ماتم فقدان تو بودم تو نبودی

 یک لحظه بگو قیمت آغوش تو چند است

بازاری عریان تو بودم تو نبودی

دندان تو گیراست به لبهای اقاقی

من مرهم دندان تو بودم تو نبودی

شک دارم اگر خیر شود با تو بلایی

آلوده ی دامان تو بودم تو نبودی

در بند تو بودم تو رمیدی و ندیدی

من زاده ی زندان تو بودم تو نبودی

راشین گوهرشاهی

سودا

ای عشق ، ای ترّنم نامت ترانه ها

معشوقِ آشنای همه عاشقانه ها

ای معنی جمال به هر صورتی که هست

مضمون و محتوای تمام ترانه ها

با هر نسیم، دست تکان می‌دهد گلی

هر نامه ای ز نام تو دارد نشانه‌ ها

هر کس زبان حال خودش را ترانه گفت

گل با شکوفه، خوشه ی گندم به دانه ها

شبنم به شرم و صبح به لبخند و شب به راز

دریا به موج و موج به ریگِ کرانه ها

باران قصیده‌ای است تر و تازه و روان

آتش ترانه‌ای است به زبان زبانه‌ ها

اما مرا زبان غزلخوانیِ تو نیست

شبنم چگونه دم زند از بی‌کرانه‌ ها ؟

کوچه به کوچه سر زده‌ام کو به کوی تو

چون حلقه در‌به‌در زده‌ام سربه‌خانه ‌ها

یک لحظه از نگاه تو کافی است تا دلم

سودا کند دمی به همه جاودانه‌ ها

قیصر امین پور

هستم

نشان لکّۀ می مانده بر عبای تو هستم

مرا قبول کن ای شیخ! من خطای تو هستم

به سختی آمده ای خانه دیشب از سرِ مستی،

نهان چه می کنی از من، که ردپای تو هستم!

اگر سکوت کنم لال می شوی، مَپَسَندی،

بگو رها کُنَدَم پاسبان، صدای تو هستم!

به ردٍ حرفِ من انکار خویشتن مکن ای شیخ

درست یا غلطم، عینِ ادعای تو هستم

« جهان تجسم رفتار ماست » خود تو نگفتی؟

مرنج از من و خوش باش، من ریای تو هستم!

تو خود گشایش کار از خدا نخواسته بودی؟

مبند پنجره را ، پاسخ دعای تو هستم!

اگرچه تلخم و دشوار، روی کن به صبوری

به گوش، شعرِ مرا سربکش! دوای تو هستم

حسین جنتی 

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت

در من غزلی درد کشید و سر زا رفت

سجاده گشودم که بخوانم غزلم را

سمتی که تویی عقربه قبله نما رفت

در بین غزل نام تو را داد زدم ، داد

آنگونه که تا آن سر این کوچه صدا رفت

بیرون زدم از خانه یکی پشت سرم گفت

این وقت شب این شاعر دیوانه کجا رفت

من بودم و زاهد به دوراهی که رسیدیم

من سمت شما آمدم او سمت خدا رفت

با شانه شبی راهی زلفت شدم اما

من گم شدم و شانه پی کشف طلا رفت

در محفل شعر آمدم و رفتم و ... گفتند

ناخوانده چرا آمد و ناخوانده چرا رفت

می خواست بکوشد به فراموشی ات این  شعر

سوزاندمش آنگونه که دودش به هوا رفت

محمدسلمانی