زندگی

عزیز من!

هرگز از زندگی، آنگونه که انگار گلدانی ست بالای تاقچه یا درختی در باغچه،

جدا از تو و نیروی تغییر دهنده ی تو، گله مکن!

هرگز از زندگی آنگونه سخن مگو که گویی بدون حضور تو، بدون کار تو،

بدون نگاه انسانی تو، بدون توان درگیری و مقاومت تو، بدون مبارزه ی تو، پافشاری تو،

سرسختی تو، محبت تو، ایمان تو، نفرت تو، خشم تو،

فریاد تو، و انفجار تو، باز هم زندگی ست و می تواند زندگی باشد.

زندگی، مرده ریگ انسان نیست تا پس از انسان یا در غیابش،

موجودیتی عینی و مادی داشته باشد. زندگی، کارمایه ی انسان است،

و محصول انسان، و دسترنج انسان، و رویای انسان،

و مجموعه ی آرزوها و آرمان های انسان   که بدون انسان هیچ است و کم از هیچ.

زندگی حتی ممکن است خواب طولانی و رنگین یک انسان باشد

بسیار دور از واقعیت بیداری؛

اما به هر حال چیزی ست متعلق به انسان، برخاسته از انسان،

و سرچشمه گرفته از قدرت های مثبت و منفی انسان.

به یادم می آید که در جایی خوانده ام یا نوشته ام:

« خدای من، زمین بی انسان را دوست نمی دارد و هرگز نیز دوست نداشته است » .

ساختن زمین آنگونه که انسان، روی آن، نفسی به آسودگی و سلامت بکشد،

و بتواند جزء و کل آن را عاشقانه اما نه طمع ورزانه بخواهد و نگه دارد، تنها رسالت انسان است؛

و رسالت تو و من، اگر از داشتن عنوان پرمسؤولیت و خطیر « انسان » هراسی به دل هایمان نمی افتد...

بانوی من!

ما نکاشته هایمان را هرگز درو نمی کنیم.

چهل نامه کوتاه به همسرم - نادر ابراهیمی