قلب قلّابی

آمد و دلهره ای در دلم انداخت و رفت

از خودش در نظرم حادثه ای ساخت و رفت

هی غزل پشت غزل، قافیه سازی می کرد

نوبت عشق که شد، قافیه را باخت و رفت

گفت یک عالمه احساس به من مقروض است

قرض خود را ولی افسوس نپرداخت و رفت

دلش از سنگ شد و رحم نیاورد و گذشت

مثل برق از بغل مرد ه ی من تاخت و رفت

تیشه بر پیکر ه ی کوه غرورم زد و بعد

پرچم فتح بر این قلّه برافراخت و رفت

از دل بی خبرم زود خبردار شد و

قلب قلّابی خود را به من انداخت و رفت

سونیا. ن