عشق

عشق از آغاز مشکل بود و آسانش گرفت

تا که در اوج بهـــــــاران برگــریزانش گرفت

عمری از گندم نخورد و دانه دانه جمع کرد

عشق تو آتش شد و در خرمن جانش گرفت

ابرهای تیره را دید و دلش لرزید... باز

فالی از دیوان افکار پریشانش گرفت:

"یاری اندر کس نمی بینم..." غزل را گریه کرد

تا به خود آمد، دلش از دوست دارانش گرفت

پس تو را نوشید و دستت را فشرد و فکرکرد؛

خوب شد که شوکران از دست جانانش گرفت

چند گامی دور شد...قلبش ولی جا مانده بود

برنگشت و مانده ی جان را به دندانش گرفت!

داشت از دیدار چشمان تو بر می گشت کـــــه

"محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت"

عبدالمهدی نوری